ناگاه نگاهت

غریب تر از آوایی دوردست

در همهمه و هلهله ی سُرنا و دُهل

و در میانه ی پایکوبی و دست افشانی ی سرمستان

                                  خموش ام کرد و لرزان

                                                همچون بید!

و ترانه ی مجنونی ی تنبوریان این دیار

                       جنونم را نمی سرود،

دیوانه ی نگاهت شدم

      و گویی گناه کبیره بود

که بر آن

          عاشق شدم،

      غافل که عشق

توبه ندارد.

             ناگاه نگاهت

سنگ را

     عشق را

         عقیق را

              فهمیدم؛

اما

هنوز لرزان ام.

 

                                           ۱/۹/۱۳۸۸

آغاز

دیدن عکس های یک عکاس آماتور که برای اولین بار عکس گرفته و به نمایش گذاشته خالی از لطف نیست. اما وقتی عکس ها را دیدی و در عجب ماندی که این عکاس آماتور چطور با یک دوربین کوچک دیجیتال سایبرشات این عکس ها را به این خوبی گرفته، آن وقت است که دو تا شاخ روی سرت سبز می شود به این هوا!! تازه آن هم در شرایط مکه و مدینه که پلیس مذهبی عربستان (شرطه) اگر دوربین ات را ببیند هم دوربین را مصادره می کند و هم خودت را!!!

رامین صادقی از هنرمندان خوب تئاتر خرم آباد که البته مسوول انجمن نمایش است و به نورپردازی و صدابرداری و مجری گری و نوازندگی و خوانندگی هم می پردازد. ایشان در سفر حجی که داشته بدون کسب اجازه از شرطه ها (!!!) به عکاسی پرداخته است و عکس هایشان را در نمایشگاهی با عنوان «آغاز» در نگارخانه مجتمع فرهنگی هنری ارشاد خرم آباد از ۳۰ آبان تا ۵ آذر ۱۳۸۸ به نمایش گذاشته اند.

با این آغاز خوب در عکاسی، موفقیت و سربلندی ی دوست هنرمندم آقای رامین صادقی را از خداوند منان خواستارم.